Timbuktu to jedno z najbardziej tajemniczych i niedostępnych miejsc na świecie. Płynąc piroga po rzece Niger przez terytorium Mali dotarliśmy do przystani Karioume i dalej starym szlakiem karawan na grzbiecie wielbłądów do Timbuktu, miasta na pustyni w krainie Tuaregów. Arabowie nazywali niegdyś Timbuktu przystania na pustyni. Miasto znajdujące się nad górnym zakolem rzeki Niger leżało na skrzyżowaniu głównych dróg handlowych w Południowo-Zachodniej Afryce. Osada w tym miejscu istniała już w XII w. Na początku było to miejsce odpoczynku i noclegu miejscowych pasterzy. Rozkwit osady rozpoczął się, gdy do górnego biegu Nigru przybyło plemię Malinke, a Timbuktu stało się jego stolicą. Przez Timbuktu przechodziły karawany ze złotym piaskiem i jedwabiami, kością słoniową oraz skórami. W XIV w. miasto ozdabiały wspaniałe pałace i meczety. Wkrótce miasto stało się także ośrodkiem nauki islamskiej na Południowym Zachodzie Afryki. Uniwersytet Koranic Sankore mógł przyjąć mógł przyjąć do kilkunastu tysięcy studentów i składał się ze 180 Medres (Wydziałów). Wykładano na nich medycynę, prawo i retorykę. Schyłek Timbuktu zbiegł się z wtargnięciem Marokańczyków. Wykształcona elita została zmuszona do opuszczenia miasta i wkrótce miasto zaczęło się wyludniać.
Przez dość długi czas żaden Europejczyk nie dotarł do tego miasta. Jako jeden z pierwszych Europejczyków ściany i baszty legendarnego miasta zobaczył dopiero w XIX w. Szkot Ronald Laing, jednak nie podzielił się swoimi odkryciami z nikim, bo został zabity w drodze powrotnej. W 1828 r. dotarł do Timbuktu przebrany za Araba Francuz Rene Caillie. Jednak odkrywca rozczarował się: chwała, bogactwo i wspaniałość miasta odeszły w zapomnienie. Do naszych czasów w mieście przetrwały domy z XV i XVI w. Dookoła miasta znajduje się wiele ruin świadczących o tym, że kiedyś miasto było dużo większe. W 1988 r. Timbuktu zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
W następnym odcinku: zakończenie wyprawy
