W gorących piaskach pustyni na terytorium Jordanii tkwi jak perła w koronie Petra – jeden z siedmiu nowych cudów świata. W starożytności przecinały się tutaj szlaki karawan z Medyny i Akaby. Arabskie plemię Nabatejczyków żyło w tym regionie już w VII w. p.n.e. W I wieku p.n.e. plemię doświadczyło największego rozkwitu. To właśnie wtedy okres świetności przeżywało również otoczone przez nieprzystępne skały miasto Petra. Nabatejczycy nie używali jednak tej nazwy. Ich miasto nazywało się Rqm co oznacza wielobarwne. Fasady Petry wykute są bezpośrednio w skałach. Warstwy piaskowca zabarwionego przez naturę mają kolory orchy, żółty, pomarańczowy a nawet czerwony nadają budynkom Petry niepowtarzalny koloryt. Za główny obiekt Petry uważane są Al-Chazna czyli Skarbnica Faraona. To właśnie jej kolory i pilastry widać po wyjściu na otwartą przestrzeń z wąwozu Al-sik. W 106 r. miasto zostało zdobyte przez Imperium Rzymskie. Pod nowymi rządami przeszło kolejny etap rozwoju. Rzymianie pozostawili w Petrze amfiteatr na kilka tysięcy widzów, forum, termy i inne budynki. Do upadku Petry przyczyniła się zmiana szlaków handlowych karawan. Pozostając na uboczu światowego handlu Petra traciła stopniowo swoją świetność, którą ostatecznie zakończyło trzęsienie ziemi w 363 r. W ciągu następnych kilku wieków miasto całkowicie się wyludniło. O Nabatejczykach zapomniano. Za nowożytnego odkrywcę Petry uważa się Szwajcara Ludwiga Buckhardta. Ujrzał ja w roku 1812. Jeden z jego przewodników wskazał mu drogę ukrywaną przez kilka wieków przez wąwóz Al-sik. Dziś podobnie jak cztery tysiące lat temu, do Petry można dotrzeć tylko przez długi i wąski wąwóz Al-sik. W niektórych miejscach jego szerokość nie przekracza kilku metrów, a błękit nieba jest widoczny jako wąskie pasmo na wysokości stu metrów.
Europejscy odkrywcy Petry nie potrafili znaleźć słów, żeby opisać to co zobaczyli: “na świecie nie ma niczego, co przypominałoby to dzieło”- pisali.
W następnym odcinku: Angkor – Kambodża
