Angkor – po khmersku znaczy miasto – to starożytne i bajecznie bogate centrum khmerskiej cywilizacji, które od IX do XV wieku było ośrodkiem największego imperium w Azji Południowo-Wschodniej. Metropolia rozciągała się od Chin po Malaje i obejmowała dzisiejszą Kambodżę oraz częściowo Tajlandię, Wietnam i Laos. Na obszarze około 1 tysiąca km2 znajdowały się pałace królewskie, duża liczba klasztorów i świątyń, mosty, pałace, sanktuaria i potężne mauzolea. Początkowo dominowała tu architektura wyrażająca ideały hinduizmu, potem przyszły czasu buddyzmu. Pełny przepychu, tętniący życiem Angkor przewyższał rozmiarami ówczesny Rzym i liczył około miliona mieszkańców. Rozwinięty system nawadniania pozwalał tu zbierać plony ryżu do trzech razy w roku. Świetność imperium trwała zaledwie cztery wieki, czyli tyle co cywilizacja Inków u szczytu potęgi. Jego upadek nastąpił w krótkim czasie. W wyniku podboju przez Syjam Angkor został całkowicie zdewastowany i rozgrabiony. Wkrótce został pochłonięty przez wiecznie zielony las równikowy, świątynie pokrył gruby kobierzec roślin a bezcenne budowle znalazły się w uścisku potężnych korzeni figowców bengalskich sprowadzonych tu z Indii. Właśnie takim zobaczył Angkor francuski naturalista Henri Mouhot, który dotarł do serca kambodżańskiej dżungli w 1861 roku. Nie wierzył własnym oczom, przed sobą miał namacalny dokument historii, Angkor to nie legenda, po czterystu latach dżungla odsłoniła swoją tajemnicę. Zachwycające piękno harmonijnego połączenia kamiennej architektury z doskonałością przyrody jest w stanie zauroczyć każdego, kto tu przybędzie. Najpiękniej budowle Angkoru wyglądają o wschodzie słońca w różowej poświacie jutrzenki.
W następnym odcinku Timbuktu – Mali
